Waarom het voetbal een wetenschap is
De Utrechtse straatnamencommissie herbergt (of heeft dat
ooit gedaan) een filosoof. Toen enige decennia terug de plaatstelijke universiteit
weer eens bij de gemeente aan de bel trok om het chronisch ruimtegebrek aan te
kaarten, kwam de gemeente met een fantastisch plan. Achter de snelweg was nog
zoveel ruimte, daar kon een pretentieus business- en sciencepark gebouwd
worden. Het gebied was zo goed als onbebouwd, dus de uitbreidingsmogelijkheden
waren schier onbeperkt. En het is nog mooi gelegen ook, midden in het
natuurgebied Rijnsweerd/De Uithof. Mooier kan toch niet?
Enthousiast begon men te bouwen. Vele collegezalen en kantoorruimten
verrezen, maar toen de zaak in gebruik genomen kon worden, kwam men tot een
schokkende ontdekking: het park was onbereikbaar vanuit de stad! Geen
ontsluitingswegen, geen busverbinding, geen spoor in de buurt, zelfs geen
fietspaden!
Koortsachtig zocht men naar oplossingen. Uiteindelijk
besloot men dat vanaf het centraal station de zuidelijke ring het meest
praktisch was om als verbindingsweg te fungeren, en dan waar die afbuigt naar
het noorden een nieuwe weg aanleggen naar het nieuwe sciencepark.
Zo gezegd, zo gedaan, en de straatnamencommissie besloot
deze weg de naam "Weg tot de Wetenschap" te geven.
Een originele vondst, dat zeker. Maar één met onvoorziene
gevolgen.
Wanneer men namelijk – langs een doodgereden konijntje –
dit betonnen en betegelde natuurgebied verlaat, in de richting van het station,
rijdt men vanzelfsprekend óók over de Weg tot de Wetenschap. Er is namelijk
geen andere directe weg.
Uitgaand van de veronderstelling dat een weg waar geen
éénrichtingsverkeer geldt altijd naar twee kanten leidt, moet deze Utrechtse
Weg tot de Wetenschap dus ook in de richting van de stad leiden tot de
Wetenschap.
En dat doet hij. Wanneer men de driesprong nadert waar de
Weg tot de Wetenschap op de zuidelijke ringweg uitkomt, rijdt men recht aan op
het voetbalstadion.
Hiermee is bewezen dat het voetbal een wetenschap is.
♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦
♦