Boeken met het thema:

Waar hoor ik thuis?

Het helse paradijs (deel 2 in de Thule-serie), door Thea Beckman.

Kilian Werfel, een jonge taalgeleerde, wordt meegestuurd op een expeditie naar Groenland. De Badeners weten niet wat te verwachten van dit onbekende eiland. Groenland (dat nu Thule heet) blijkt bewoond te worden door een min of meer beschaafd volk, dat echter technisch gezien volslagen achterlijk is.

Toch komt er niets terecht van de geplande verovering en kolonisering van het grote eiland. Het wordt een oorlog van de techniek tegen de natuur. Kilian doet dienst als onderhandelaar, maar het gevolg is dat hij iets van de Thulenen gaat begrijpen, en zijn eigen volk begint te zien voor wat het is: ongelukkig en machtswellustig. Hij begint in te zien dat de zogenaamd onderontwikkelde Thulenen veel gelukkiger en eerlijker leven dan zijn eigen volk. Maar wil - en kan - hij zijn land en zijn kameraden wel verraden? Is hij niet veel te Badens om Thuleen te worden?

♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦

Het Gulden Vlies van Thule (deel 3 in de Thule-serie), door Thea Beckman.

De 15-jarige Elvira, een ietwat opstandige Badense tiener, emigreert met haar familie naar het nu gekoloniseerde Thule. Het is een woest land, en de Badeners doen hun best het te moderniseren. Maar die ellendige sabotage van de Thulenen steeds...!

Elvira is van mening dat ze beter met de ongrijpbare Thulenen kunnen gaan praten in plaats van hen te bevechten. Thule is groot genoeg om er Thulenen en Badeners samen te laten leven, vindt ze. Ze heeft meer succes bij de Thulenen dan ze ooit had durven hopen, maar eenmaal in hun midden ontdekt ze dat haar idealen meer bij die van de Thulenen aansluiten dan bij die van haar eigen volk. In haar hart is ze al snel Thuleen, maar om die beslissing ook verstandelijk te maken... Kan ze zich ertoe zetten om eraan mee te werken haar eigen volk het land uit te zetten? Haar liefde voor de Thuleen Tjalf maakt de zaak nog eens extra gecompliceerd...

♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦

Minoes, geschreven door Annie M.G. Schmidt.

De poes Minoes heeft iets gegeten uit de afvalbak van het biochemisch instituut, en is daardoor een mens geworden. Ten minste... ze ziet eruit als een mens. Maar ze denkt als een poes: ze spint en blaast en jaagt op muizen, ze likt zich en geeft kopjes, en vlucht de boom in als er een hond aankomt.

Dat past natuurlijk niet voor een juffrouw. Tibbe probeert haar op te voeden tot een dame, maar dat gaat niet zonder slag of stoot. En juffrouw Minoes weet ook niet of ze dat wel wil. Eigenlijk wil ze toch liever poes zijn. Maar hoe word je weer poes?

Zo langzamerhand begint ze toch ook de voordelen van het mens-zijn te zien, al verlangt ze nog dagelijks naar poezenbezigheden. En dan komt op een dag een mededeling van haar poezenzuster: ze heeft de oplossing voor Minoes´ probleem, dus juffrouw Minoes kan weer poes worden. Maar ja... nu juffrouw Minoes voor de keuze geplaatst wordt...

♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦

Teruggaan kan niet meer, door Greet Beukenkamp.

Onder druk van de universiteit om resultaten te zien probeert Robert van Duyvenhage zijn tijdmachine ietwat voortijdig. Het resultaat is Godart: een 20-jarige jongeman uit het 17e eeuwse Wijk bij Duurstede.

Godart wordt zolang in het gezin opgenomen, wat heel wat praktische aanpassingen en onzekerheden met zich meebrengt. Maar wanneer duidelijk wordt dat Godart nooit terug zal kunnen keren naar zijn eigen tijd, beseft vader Van Duyvenhage pas echt wat hij gedaan heeft. Godart beschuldigt hem van hekserij, en wil niets meer met hem te maken hebben. Maar waar kan hij heen? Als de buitenwereld er lucht van krijgt dat hij uit de 17e eeuw komt... En gevaar voor ontdekking ligt overal op de loer...

Godart wil terug, maar weet dat het niet kan. Kan hij zich aanpassen aan een leven in een nieuwe tijd? En wil hij dat ook?

♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦

Zeeën van Tijd, deel 1: Aan de andere kant van de deur, door Tonke Dragt.

Otto ontdekt dat zijn kamerdeur niet altijd op dezelfde hal uitkomt. Soms komt hij door zijn deur in de Januaraanse Ambassade: een ambassade zonder land en zonder tijd.

Het leven aan de andere kant van zijn deur bevalt hem veel en veel beter dan zijn gewone leven thuis. Misschien zou hij er zelfs wel willen wonen. Dan zou hij asiel moeten aanvragen, net als de andere bewoners van de Ambassade. Maar is dat echt wat hij wil? Zijn eigen wereld heeft toch immers ook goede dingen, die hij niet wil missen? Moet hij werkelijk kiezen? Kan hij niet aan beide kanten wonen, net wanneer hij wil? De wereld aan de andere kant zit immers ook vol onbegrijpelijke raadselen. Iedereen daar vindt het doodnormaal dat de seizoenen zo vreemd door elkaar lopen, dat er geen tijd is, dat iets alleen maar bestaat wanneer je er naar kijkt... Maar Otto, als nieuw-aangekomene, heeft erg veel moeite om al die vreemde ideeën te begrijpen en te accepteren...

♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦

The Forgotten Door, geschreven door Alexander Key.

Jon weet alleen nog dat hij viel. Diep. Maar hij is zijn geheugen kwijt, en weet niet meer waar hij vandaan komt. Een Amerikaans gezin vindt hem en neemt hem op. Ze ontdekken algauw dat Jon allerlei bovenmenselijke vaardigheden heeft, die hij zelf zo gewoon vindt dat hij er niet eens bij nadenkt. Gedachten lezen bijvoorbeeld.

Die vaardigheid brengt hem echter ook in de problemen. Hij wordt beschuldigd van diefstal, en alleen door zijn geheim prijs te geven kan hij zijn onschuld bewijzen. Maar de gevolgen zijn niet te overzien: zowel geheime staatsdiensten als angsthazen azen erop om hem in hun macht te krijgen. Er zit maar één ding op: Jon moet terug naar zijn eigen wereld; een wereld waar leugen en onrecht niet bestaan. Maar zijn gastgezin? Ze zullen eeuwig worden lastig gevallen, zelfs al zou het Jon lukken om terug te gaan naar zijn eigen wereld. Maar kunnen ze met hem mee? Of is die beslissing teveel gevraagd?

♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦

Torenhoog en mijlenbreed, door Tonke Dragt.

Planeetonderzoeker Edu is op eigen verzoek voor de tweede keer op Venus gestationeerd. En deze keer is hij vast van plan meer te weten te komen over de verboden wouden. Hij laat zijn ruimteschip opzettelijk in het woud neerstorten, en ontmoet de bewoners van Venus: de Afroini, die met elkaar communiceren via telepathie.

Het duurt even, maar op een gegeven moment ontdekt Edu dat hij zelf ook gedachten kan lezen. Het maakt hem bijna gek van angst: hij wil niet weten wat iedereen om hem heen denkt! En hij wil ook niet dat de toch vriendelijk aandoende Afroini weten wat hij denkt! Gedachten zijn immers tolvrij?

Maar wat kan hij doen? Weg van Venus is niet de oplossing. Met telepathie leren omgaan wel. Maar hoort hij nu meer bij zijn eigen mensenras, of bij de telepathische Afroini? Zijn collega´s zijn er in elk geval niet zo zeker meer van. En Edu zelf?

♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦

Ogen van Tijgers, door Tonke Dragt.

Jock Martijn voelt zich een banneling op aarde. Eenzaam, maar niet alleen. Nooit alleen. Want zijn zijn gedachten werkelijk van hem? Of zijn ze van iemand anders?

Langzaam maar zeker ontdekt Jock dat hij gedachten kan lezen. En dat hij niet eens de enige is. Zijn halfzuster Anna doet het, zijn vroegere collega Edu doet het, zijn pupil Bart doet het... Maar toch: een kleine minderheid in de grote mensenmassa. Maar voor bepaalde instanties een gevaarlijke minderheid...

Kan Jocks net ontdekte talent hun toekomst - en in de eerste plaats hemzelf en Bart - redden? Zij horen niet thuis in deze wereld, waar anonieme machten hun gave willen misbruiken. Maar een wijkplaats is er niet. Venus misschien. Maar Jock is indertijd wegens wangedrag (hij wilde de verboden Venuswouden in) als planeetonderzoeker ontslagen, en Bart zou vanwege zijn slechte ogen nooit door de keuring komen...

♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦

Ave Eva, door Olaf J. de Landell.

Grijze muis Eefje, opgegroeid in een erg kleinburgerlijk milieu, wordt door haar rijke vriendin Sally gecharterd om voor twee dagen de verloofde van haar broer Derk te spelen. Vrijgezel Derk moet namelijk op staande voet een verloofde kunnen aanwijzen, anders is hij verplicht met zijn buurmeisje, de intrigante Mia, te trouwen.

Om voor Derks verloofde te kunnen doorgaan moet Eefje een volledige uiterlijke metamorfose ondergaan. Ze voelt zich onecht en ongemakkelijk in de rol van mondaine jonge vrouw, maar de verwikkelingen vereisen dat ze twee hele weken als Derks verloofde bij Derk en zijn ouders blijft logeren. Totdat haar tante onverwacht op de stoep staat en haar nicht niet eens herkent...

Wat nu? Kan Eefje terugkeren tot haar leven als grauwe kantoormuis? Of is het de echte Eva die door Derks plaagzucht uit haar schulp gekropen is?

♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦

Roeland Westwout, door Diet Kramer.

In het huis van de familie Westwout wonen niet alleen de eigen zonen, maar ook een neef uit Australië en de zoon van vrienden uit Indië. En nu komen er dan twee meisjes uit Indië bij: Paula en Lientje.

De verlegen Lientje wordt al vlot geaccepteerd door de jongens, maar Paula voelt zich ver boven haar nieuwe huisgenoten verheven, en ziet kans zich in korte tijd bepaald ongeliefd te maken. Ze wil niet bij hen horen, maar waar hoort ze dan wel bij? Bij de glamourwereld van de wereldwijze Bert de Bruin van Meerkerken? Haar hart trekt er naar toe, maar haar verstand heeft ook nog een stem in het kapittel. En als Roel, de enige van de nieuwe "broers" voor wie ze werkelijk sympathie kan opbrengen, een enorme klap te verwerken krijgt, merkt Paula dat die door haar verguisde en geminachte wereld van de Westwouts misschien zo slecht nog niet is.

♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦

Het geheim van de klokkenmaker, of: De Tijd zal het leren, of: De Tijd zal je leren, geschreven door Tonke Dragt.

Als je morgen tentamen hebt... en beneden in de werkplaats van de klokkenmaker staat een kant en klare tijdmachine... dan is de verleiding erg groot om even een reisje naar morgenmiddag te maken om te kijken of je je tentamen zult halen. Toch?

Maar wat als je professor je onderweg oppikt, zodat je dinsdag-ik op woensdag het tentamen moet doen? Dan ga je, als je weer terug bent op de dinsdag, toch alles in het werk stellen om die ramp te voorkomen! Niet merkend dat je - in plaats van die ramp te voorkomen - er juist door je bemoeienissen op de echte woensdag de oorzaak van bent...

Zodat je op het laatst nog maar één conclusie kunt trekken: tijdreizen zijn gevaarlijk. Want hoor je nu op de dinsdag of op de woensdag thuis? En waar is de klokkenmaker van die andere woensdag?

♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦

A Tale of Time City, door Diana Wynne Jones.

Het is september 1939, en Vivian wordt, samen met honderden andere Londense kinderen, per trein geëvacueerd naar het platteland, om te ontkomen aan de bommen. Maar aangekomen op het station waar nicht Marty haar zal afhalen, wordt ze gekidnapt door twee jongens, Jonathan en Sam. Ze wordt meegenomen naar Time City, een stukje tijd en ruimte buiten de geschiedenis, van waaruit de geschiedenis in goede banen geleid wordt.

Maar er is een probleem. De hele geschiedenis is van slag, en het wordt steeds erger! Ook Time City wordt met de ondergang bedreigd. Het is duidelijk dat Vivian daar tegen wil en dank mee te maken heeft. Maar als puntje bij paaltje komt, voelt ze zich dan niet méér verbonden met de geschiedenis - haar thuis - dan met Time City? Ligt haar hart meer bij haar ouders thuis in de oorlog, of bij haar nieuwe vrienden?

♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦

De Golf, door Morton Rhue. (Gebaseerd op een waargebeurde geschiedenis.)

Was de houding van het Duitse volk in de nazi-tijd werkelijk niet te verklaren? Burt Ross, geschiedenisleraar op een high school, besluit tot een experiment met zijn examenklas. Hij creëert de organisatie De Golf, gebaseerd op discipline, eenheid en actie, met als doel een betere wereld, waarin iedereen gelijk is, met hemzelf als Leider.

De Golf wordt een onverwacht groot succes op de hele school, maar algauw duiken ook de schaduwkanten op. Niet iedereen wil meedoen, en dat wordt door de Golf-leden niet geaccepteerd. Laurie bijvoorbeeld verliest haar vrienden, wordt bedreigd en afgetuigd... Ze wil niet bij De Golf horen, maar betekent dat ook dat ze niet meer bij haar vrienden en vriendinnen kan horen? Pas als de zaak uit de hand dreigt te lopen ziet Burt dat het eigenlijke doel - het opnieuw creëren van de angst in de nazi-tijd - al bereikt is. Nu rest hem nog één ding: zijn leerlingen hetzelfde inzicht bij te brengen...

♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦

Nicky´s Dagboek, door Greetje Kip.

Nicky is veertien jaar, en een wees. Ze woont in een kleinschalig kindertehuis, samen met zeven andere weeskinderen en "oom" Henk en "tante" Jos. Maar ze is nu op een leeftijd dat ze het verschil met andere kinderen ontzettend hard voelt, temeer daar haar wees-zijn haar een minderwaardigheidscomplex dreigt te geven.

Een nieuw meisje in de klas doet wonderen. Renée kiest Nicky zonder meer tot hartsvriendin, en helpt haar om haar eigenwaarde terug te vinden. Die wordt nog versterkt als Nicky´s tekening de hoofdprijs wint, en Renées broer Tom meer dan normale aandacht aan haar begint te besteden. Nicky voelt zich opbloeien... maar dan overlijdt tante Jos plotseling, en het kindertehuis moet worden opgeheven. Moet ze alles nu weer opgeven en overnieuw beginnen? Net nu ze zich in de schaduw van Renées zelfvertrouwen een beetje een plek begon te veroveren in de wereld?

♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦

De torens van februari, door Tonke Dragt.

Tom is in een soort spiegelwereld beland. Iedereen is ervan overtuigd dat hij terug moet naar zijn eigen wereld. Maar hoe? Hij is zijn geheugen grotendeels kwijt, en van het gekrabbel in het schrift in zijn jaszak begrijpt hij niets.

De nieuwe wereld bevalt hem, hoe vreemd sommige dingen ook zijn. Doch een wild, maar vaag verlangen naar de andere kant, naar zijn eigen, onbekende wereld, blijft. Daar hoort hij tenslotte thuis.

De oude mijnheer Avla weet er meer van. Maar die wijst hem er wel op, dat teruggaan betekent dat hij zich Téja en Jan Davit, om wie hij deze weken toch veel is gaan geven, niet zal herinneren. En wie weet wat hem aan de andere kant te wachten staat? Iets moois? Of iets vreselijks? Waarom heeft hij zijn eigen wereld eigenlijk verlaten? Hij kan het zich niet herinneren, en alleen al daarom moet hij erheen. Maar durft hij werkelijk die stap te wagen? Wie garandeert dat hij ´thuis´ een echt thuis zal vinden?

♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦

De Januaraanse Ambassade

home

♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦