Wat je nóóit zou willen weten over je FD-helden...

Deel 4

De concurrent

(geschreven door Anneke & Margherita)

David werd die volgende ochtend wakker met een stijve schouder. Voorzichtig probeerde hij hem uit. Maar het viel inderdaad mee. Dat had hij gisteren ook wel gedacht: een bijna uit de kom geschoten schouder deed op dat moment even goed zeer, maar een paar dagen ontzien en er kraaide geen haan meer naar.

Hij rolde op zijn rug. Gisteren... Emma...! Een golf van verlangen spoelde over hem heen, en hij kwam maar gauw overeind. Eerst ontbijten; hij had trek als een paard! Daarna...

Thuis op de boerderij werd Emma langzaam gewekt door een plagerige zonnestraal die door de gordijnen kierde. Ze kreunde; ze had net zo´n fijne droom... Ongeduldig gooide ze zich op haar andere zij, in de hoop nog even verder te kunnen dromen en die zonnestraal buitenspel te zetten. ´t Was toch zondag, ze mocht het best even rustig aan doen.

Een glimlach straalde op haar gezicht toen ze weer naar haar dromen terugkeerde. David... David die haar in zijn armen nam, en haar meevoerde op de wind... En terwijl ze daar zo hoog in de lucht rondwervelden, trok hij haar in zijn armen en... Ze was wakker genoeg om haar hand uit te strekken en in elk geval dat gedeelte van haar droom tot werkelijkheid te maken. David...

Maar haar hand voelde niets anders dan laken. Een kussen. Waar...?

Ze sloeg haar ogen op en draaide zich terug op haar andere zij. Waar was...? Maar langzaam begon de realiteit weer tot haar hersenen door te dringen. Dat was waar ook: ze was alleen thuis. Sam was in Sydney, en David was terug naar de Crossing.

Ze zuchtte eens diep... "Heb je een liefhebbende echtgenoot en nog een smoorverliefde minnaar ook, lig je nòg alleen in je bed..." Hoe oneerlijk was toch het leven...

De nieuwe week begon rustig. David was weg op een meerdaagse clinic, zodat Emma zich zonder al te veel verleidingen aan haar werk kon wijden. Kate en Geoff waren er samen een paar dagen op uit, met als gevolg dat Chris de basis in haar eentje runde. Maar dat leek allemaal wel goed te gaan. Er kwamen nog wel een paar meiden van één of ander modeblad die een reportage gingen maken in the middle of nowhere, waarvoor ze een uitermate nieuw en vernuftig voertuig met chauffeur hadden gehuurd, en die en passant Paula charterden als toegevoegd model en Luke als gids. Maar och, toen die weer vertrokken waren, was ook dat weer oud nieuws. Behalve dan dat Luke er een gebroken been aan overhield, maar dat zou ook wel weer in orde komen; hij hinkte alweer aardig rond.

Intussen begon het dorp zich op te maken voor de thuiskomst van Sam Patterson. Nancy stond erop dat er een klein welkomstfeestje gehouden zou worden, en ze ging druk in de weer met allerlei lekkere hapjes voor een buffet. "Hij is zo lang weggeweest; dan kunnen we er wel een feestje van maken dat hij terugkomt," vertrouwde ze Emma toe terwijl ze de schaal met bietjessalade decoreerde. "Je bent wel blij zeker dat hij weer terugkomt uit Sydney? Ik moet er niet aan dènken dat Vic zo lang weg zou zijn... Als die maar één dagje naar Broken Hill is bijvoorbeeld, dan mis ik hem al... Hoe houd je het uit zonder hem?"

Emma grijnsde een beetje onwillig, en ging gauw over op een ander onderwerp: "Heb je ook iets met ham? Sam is dol op ham, dus..."

Nancy lachte haar toe. "Komt voor elkaar, hoor meisje! Laat het allemaal maar aan Nancy Buckley over!"

Op dat moment kwam Chris de grote keuken binnen. "Oh, Nancy, dat ziet er heerlijk uit! Is dat allemaal ter ere van Sam?"

Nancy knikte stralend.

Chris bietste een stukje paprika van de snijplank. Het was nu of nooit... Ze nam een flinke hap lucht, en zei zo nonchalant mogelijk: "Het komt eigenlijk wel goed uit dat Sam morgen terugkomt. Dan kunnen we meteen ook het huwelijk van Geoff en Kate vieren."

Emma keek met een ruk op. "Wàt?!"

Nancy liet het mes uit haar handen vallen. "Huwelijk? Geoff en Kate??" bracht ze uit alsof ze haar oren nauwelijks kon geloven. "O, wat heerlijk! Heb je bericht van ze gehad dat ze gaan trouwen? Ze zijn toch samen op vakantie?! En heeft hij haar nu...? O, wat heerlijk... Wat romantisch! Ik heb altijd wel gezegd dat die twee voor elkaar geschapen zijn! O, wat zal dat mooi zijn, die knappe Geoff in het zwart... En Kate in verblindend wit naast hem... Ooooh...!" Ze veegde vlug een vreugdetraantje weg en wilde al weglopen om het Vic te gaan vertellen.

"Eh... Nancy!" Chris riep haar bezwaard terug, en gaf Emma een wanhopig hulpzoekende blik die deze niet begreep.

"Ja?" Nancy keek om.

Chris probeerde haar stem vast te laten klinken terwijl ze de situatie verduidelijkte: "Nancy, het spijt dat er direct een misverstand over ontstaat, maar op dit moment zijn Geoff en Kate al getrouwd. Ze wilden het stil houden; ze zijn tijdens hun vakantie in stilte getrouwd."

Alle kleur trok uit Nancy´s gezicht, om er meteen in verdubbelde hevigheid terug te keren. "Wàt zeg je? Ze zijn al getrouwd? Stiekem? Nee maar...! Ongehoord! Wie doet er nu zoiets?! Hoe durven ze...!"

Emma had zich inmiddels van haar verrassing hersteld, en probeerde ook Nancy nu te kalmeren: "Zo gek is dat niet, hoor, Nancy. Veel bruidsparen doen dat tegenwoordig. Dan gaan ze een paar dagen weg, en als ze terugkomen, zijn ze getrouwd. En dan geven ze alsnog een feestje voor familie en vrienden."

"Nou, míjn zegen hebben ze níét!" beweerde Nancy uit de grond van haar hart. "Nieuwerwetse fratsen... Dat kan nóóit goed gaan! Wie is er bij geweest? Wie heeft alles in goede banen geleid? Kates familie heeft er toch zeker wel recht op om hun eigen dochter en zus te zien trouwen? Die vinden het vast ook vreselijk! En Geoffs broers... Een schande is het, dáár! Zoiets doe je toch niet! Misschien als het een moetje is, maar anders..." Ze stokte ineens en keek Chris aan met een mengeling van afschuw, nieuwsgierigheid en onweerlegbaar ook onverwachte vreugde. "Is het een moetje? Is Kate...?"

Chris schudde haar hoofd. "Het is géén moetje. Ze wilden gewoon geen drukte, dat is alles."

Nancy´s gezicht versomberde weer zienderogen. "Hmpf." En ze liep weg om iets onnodigs te halen voor de voorbereidingen van Sams thuiskomst.

Chris slaakte een zucht. "Dat was te verwachten..."

Emma keek haar nieuwsgierig aan. "Is het echt?"

Chris knikte. "Zeker weten. Ze waren doodsbenauwd dat iemand erachter zou komen. Maar aangezien ze nu morgen getrouwd en wel in de Crossing terugkomen, was ik gerechtigd om het nu rond te gaan bazuinen."

Emma grinnikte. "Daar zullen ze nog wel wat over te horen krijgen..."

Ze liep naar buiten om even alleen te zijn. Sam... Hun bruiloft... Maar Chris kwam direct achter haar aan en liep met haar mee in de richting van de garage.

"Ga je Sam nog vertellen dat je het zat bent?"

Emma knikte aarzelend. "Ik zal wel moeten, hè? Als ik er verandering in wil brengen..." Ze zuchtte. Er verandering in brengen betekende natuurlijk wel dat ze Sam veel meer over de vloer zou hebben, met als logisch gevolg dat... Sam... De man die ze getrouwd had. De man die ze trouw tot in de dood beloofd had. Maar toen had ze nog niet geweten dat er een David Ratcliffe bestond... Hoe zou het gegaan zijn als ze David had leren kennen vóór haar trouwen? Was het dan op een soort duel tussen Sam en hem uitgelopen? Een duel om haar hand? Ze zag zeker Sam er wel voor aan om het daarop aan te laten komen. Maar de uiteindelijke verantwoording zou bij haar hebben gelegen. Kiezen tussen Sam en David. David en Sam. Wie zou ze gekozen hebben? Wat moest ze kiezen? Wat was dit voor rare speling van het lot die haar dwong haar liefde voor Sam in twijfel te trekken...?

Chris keek onderzoekend naar haar. Dergelijke zwijgzaamheid was ze van Emma niet gewend. "Je bent toch wel blij dat hij thuiskomt?" polste ze.

Emma knikte. "Natuurlijk wel. Het is alleen..." Ze aarzelde. Ze zou zo graag eens met iemand over die verwarrende gevoelens praten. Niet met David, maar met een vrouw. Iemand die er van buitenaf, rationeel en afstandelijk tegenaan kon kijken. Het was zo´n warboel in haar hart dat ze waarschijnlijk wel een hele dag nodig had om het van zich af te praten en klaarheid te krijgen voor zichzelf wat ze nu eigenlijk wilde. En Jeddah voldeed toch niet helemaal in die rol. Maar kon ze Chris in vertrouwen nemen? Haar beste vriendin hier weliswaar, maar tegelijkertijd ook Davids collega...? Ze schudde zich ongeduldig. "Ach, laat ook maar." Ze liet Chris staan en beende de garage in. En Chris keek haar peinzend na. Er was iets met Emma. Beslist. Als ze nu maar wist wàt! Als ze zich maar niet zo opsloot!

Die avond laat kwam David terug van zijn clinic. Hij voelde zich opgelucht: zijn eerste clinic alleen, en het was boven verwachting goed gegaan! Nou ja, niet iedereen had overgelopen van vriendelijkheid, maar daar begon hij inmiddels aan te wennen. En volgens Geoff was dat gewoon een kwestie van tijd.

Hij reed langzaam door de Main Street op weg naar de basis. Hij had Emma niet meer gezien sinds zaterdag, en hij was benieuwd of ze nog in de stad was. Het was natuurlijk laat, maar je wist maar nooit. Maar nee, de garage was gesloten, en ze was ook nergens op straat te bekennen.

Hij zuchtte. Jammer. Nou ja, morgen zou hij haar in ieder geval even zien. Als hij de aanvulling op haar medicijnkist zou brengen. En morgen zou ze beslist in de stad zijn, want ´s middags zou Sam terugkomen.

Sam... Zijn gezicht verstrakte. Hij kon niet ontkennen dat hij nieuwsgierig was naar die Sam, maar tegelijkertijd verfoeide hij hem al bij voorbaat. Het zou nog heel wat zelfoverwinning kosten om hem morgen neutraal, gewoon als een nieuwe collega, te begroeten...

De volgende morgen kwam hij opgewekt de basis binnen. "Hoi DJ!" groette hij vrolijk.

Maar DJ nam niet eens de moeite om terug te groeten; hij zat met een lang gezicht bij de radio en luisterde ingespannen naar de opgewonden vrouwenstemmen die daar de één na de ander hun gal spuwden over iets. David trok verbaasd zijn wenkbrauwen op. Meestal was DJ toch de vrolijkste hier? Nou, dan niet. Hij haalde zijn schouders op en verdween in de voorraadkamer. Zo eerst even naar Emma; hij was al blij wakker geworden bij de gedachte alleen.

Toen hij gevonden had wat hij zocht, stak hij nog even zijn hoofd bij DJ naar binnen. "Ben met een kwartiertje, twintig minuten terug!"

DJ knikte nauwelijks waarneembaar, en terwijl hij wegliep hoorde David nog net over de radio hoe een vrouw zich beklaagde over die moderne stadse fratsen van tegenwoordig, en dat die arme Kate daar nu het slachtoffer van was geworden.

´Kate? Onze Kate?´ vroeg hij zich onwillekeurig af terwijl hij snel het gazon overliep naar de garage. Kate was toch een paar dagen met Geoff op stap? Oude vrienden, die twee, dat zag je zo. Het zou dus wel over een andere Kate gaan.

Maar nu stapte hij de garage binnen, en elke gedachte aan welke Kate ook vervaagde ogenblikkelijk. "Emma?"

Als een duveltje uit een doosje dook Emma op van onder een motorkap. "Hoi!" zei ze zo neutraal mogelijk, maar haar ogen zeiden veel meer.

David liep naar haar toe. Zo stralend als ze eruit zag, zelfs - of juist dankzij - die zwarte olieveeg over haar wang! "Hier is de beloofde aanvulling op je medicijnkist," glimlachte hij. "Waar zal ik het zetten? Jouw handen zijn zo zwart..."

"In het kantoortje maar," wees Emma, en ze liep al voor hem uit naar het kleine houten hokje.

Hij volgde haar op de voet. O, het kon niet, het kon helemaal niet, en zeker niet nu Sam met een paar uur terug zou komen, maar o, wat zou hij haar graag in zijn armen nemen...!

In het kantoortje gekomen veegde Emma haar vingers af aan een redelijk schone lap.

"Gaat het een beetje? Nu Sam straks... ik bedoel..." stamelde hij onhandig.

Emma toonde een bitterzoete glimlach. "Ik heb me voorgenomen om het maar te nemen zoals het komt. Ik houd van Sam, maar ik geloof dat ik ook van jou houd. Ik weet niet goed wat ik daarmee aan moet. Misschien wordt het me allemaal wat duidelijker als Sam voor mijn neus staat; ik weet het niet. Ik weet het werkelijk niet..."

Hij knikte. "Maar wat er ook gebeurt, ik geloof dat ik altijd van jou zal blijven houden."

Ze keek hem aan. Peinzend. "David... dat dacht ik ook toen ik met Sam trouwde: ´Ik zal altijd van jou blijven houden.´ Ik had nooit gedacht dat ik zomaar ineens pats boem verliefd zou kunnen worden op een ander. Maar het gebeurde toch..."

Hij slikte moeizaam. "Ik wil niet dat jij ongelukkig bent, Emma..." klonk het schor. "Maar beloof me één ding, wil je?"

Ze knikte ernstig.

"Als je bij Sam blijft, doe het dan goed en wees gelukkig met hem. Dan kan ik er vrede mee hebben dat ik gewoon te laat ben gekomen. Maar anders..."

Emma knikte. Ze had geen woorden. O David, hij was haar zo lief... zo heel anders dan Sam... De tranen drongen in haar ogen, en voordat ze wist wat ze deed wierp ze zich tegen zijn borst.

"Hé!" zei David nu weer half lachend. "Je bent allesbehalve schoon, jij! Moet het hele dorp zien dat ik met de garagehoudster vrij?"

Emma schoot in een waterige lach. "Liever niet, nee..."

Hij duwde haar een eindje van zich af en veegde de tranen van haar wang. "Je bent en blijft de mooiste vrouw van twee werelden, Emma..." mompelde hij.

´En jij de liefste man van het gans heelal,´ dacht Emma bedrukt. Maar dat zei ze maar niet. Vanmiddag kwam Sam immers... Sam... Háár Sam... Haar David?

"Zullen we het hier dan maar bij laten?" stelde David zakelijk voor.

Ze zuchtte diep. "Er zit weinig anders op, ben ik bang..."

David liet haar los en ze keken elkaar aan. Haar heldere blauwe ogen waren bedauwd met tranen, zoals een dichter dat eens zo mooi formuleerde. Een afscheid terwijl hij niet uit haar gezichtsveld zou kunnen verdwijnen. Dag in dag uit zouden ze elkaar nog ontmoeten. Hoe moest dat gaan?

Voorzichtig boog hij zich naar haar toe. Eén klein kusje kon nog wel. Zijn lippen beroerden haar schone wang. Oh, dat verlangen... Hij kon er niet tegenop: hij nam haar in zijn armen en voordat Emma wist wat er gebeurde kuste hij haar met alle passie die hij in zich had. Emma kreunde en beantwoordde zijn kus. Maar op dat moment klonk er een diepe bas uit de garage: "Volluk!"

Geschrokken lieten ze elkaar los, en Emma begon hulpeloos te giechelen. "Oeps...!" Ze maakte zich los uit zijn armen en wankelde op slappe benen naar de deur. "Ik kom eraan!" riep ze terug. Met stralende ogen wendde ze zich nog een laatste keer om naar David. "Wat er ook gebeurt, David, vergeet nooit dat ik van je houd! Ik houd ook van Sam, dat is waar. Maar ik houd ook van jou! En nou maken dat je wegkomt...! Naar huis en wassen en een schoon shirt aantrekken; je ziet er niet úít!"

Snel wipte ze het kantoortje uit, en nog maar nauwelijks bekomen van de schrik en van zijn verlangen naar Emma liep hij automatisch achter haar aan.

"Ha, daar ben je!" begroette Jack haar. "Kun je misschien... O, hallo doc!"

David knikte maar wat, en Jack begon te grinniken. "Waar heb jij ingezeten?"

David voelde zich vuurrood worden, en hij stamelde iets van: "Ik... eh... tja..."

Maar Emma lachte. "Ongelukje. Hij kwam wat langsbrengen en liet me schrikken. En toen spoot er een flinke straal olie uit de pomp waar ik mee bezig was!"

Ze had haar verstand duidelijk beter bij elkaar dan hij; dat was een perfect alibi... En David haalde verlicht adem toen ook Jack in de lach schoot. "Tja jongen, boontje komt om zijn loontje! Nóóit de garagehoudster plagen! Je ziet nu wat ervan komt!"

"Nou, vort, naar huis jij!" zei ze nu. "Zet het maar te weken, dan wordt het zo langzamerhand wel schoon. En vergeet niet je gezicht te wassen!"

Ze duwde hem de garage uit, en als een schutterige schooljongen keek hij nog een laatste keer verliefd naar haar om voordat hij gehaast op huis aanging.

De tijd schreed voort en het werd middag. Emma stond op het vliegveld van Coopers Crossing te wachten op het lijntoestel uit Broken Hill. In de verte zag ze het al aankomen, en haar hart klopte onrustig. Sam... Hoe zou het zijn om Sam weer om de hals te vliegen? Nog een minuut of wat en...

Eén voordeel had de hele affaire met David in elk geval gehad: wat Sam ook uitgespookt had in Sydney, ze stonden op z´n minst kiet. Zijzelf was ook niet brandschoon uit deze weken gekomen, en bovendien hadden haar gesprekken met David haar boosheid en verbittering ten aanzien van Sam aanzienlijk verminderd. Praten met Sam moest ze natuurlijk absoluut, al was het maar om die inmiddels bijna vergeten episode in de kreek met hem te delen. Maar ze zou het rustig kunnen doen. Genuanceerd en stabiel. Zonder bittere verwijten en zonder emotionele uitbarstingen. Maar of ze ook op zou biechten hoe die relatie met David zich verder ontwikkeld had...? Ze huiverde. Dat durfde ze toch nog niet aan... Misschien later nog eens...? Ooit?

Haar ogen volgden de grote witte vogel. Die zakte lager en lager, en algauw raakten de wielen de landingsbaan. Rustig rolde het vliegtuig uit, om daarna koers te zetten naar het platform. Jim de luchthavenbeheerder kwam naderbij met de trap, en toen de deur openzwaaide zag ze als eerste Sam opduiken in de opening.

Hij zwaaide enthousiast, en verlegen zwaaide ze terug. Toen duikelde hij met twee, drie treden tegelijk de smalle trap af en vloog op haar af. "Emmaaaaaaaaaa!!!" Hij tilde haar op en draaide als een dolleman met haar in het rond. Hij kuste haar, knuffelde haar, kuste haar opnieuw, kneep haar bijna fijn... "Oh, wat ben ik blij dat ik je weer in mijn armen heb..." verzuchtte hij. En hij merkte niet eens dat haar reactie toch wat minder enthousiast was dan die van hem.

"Hé, wat heb je met je haar gedaan? Ben je naar de kapper geweest?" waren Emma´s eerste woorden.

Hij knikte. "Jij had je laatst immers ook een nieuw kapsel aangemeten, en ik vond dat ik zo langzamerhand wat te oud begon te worden voor dat matje. Dus ik heb me een meer volwassen look aangeschaft. Hoe vind je het?"

Ze knikte. "Staat je goed. Maar je haar lijkt wel een stuk donkerder zo. Of is dat de echte kleur?"

Sam haalde zijn schouders op. "Kan ook van Sydney komen. Weinig zon gehad daar. Veel regen."

"Had er wat van meegenomen!" grinnikte ze quasi-verwijtend. Het viel haar mee. Sam was gewoon zichzelf, dat maakte het gemakkelijk en zelfs logisch voor haar om ook gewoon als altijd te zijn.

Hij woelde intussen met zijn handen door haar haren. "Ander keertje misschien. Die wolk daar paste niet in het vliegtuig." Hij kuste haar opnieuw. "Goeiedag, wat heb ik je gemist, weet je dat?"

"Ja, hoe was het in Sydney?" informeerde ze terwijl ze naar de auto begon te lopen.

En terwijl Sam een waterval van woorden over haar uitstortte, zijn koffer achterin de truck gooide en bij haar in de cabine klom, bedacht ze dat ze hem maar even uit zou laten praten. Voordat ze hem met haar verhaal op het dak zou vallen. Misschien was het zelfs het beste om even te wachten tot hij zou vragen hoe het hier gegaan was.

Sam praatte en praatte maar, de hele weg naar de stad. Emma draaide de truck de garage in, en nog altijd luisterend ging ze hem voor naar het veldje achter de werkplaats. Daar zouden ze even ongestoord kunnen praten voor ze hem mee zou tronen naar Nancy´s feestje in de pub.

"Hé, en hoe is het hier geweest?" wilde Sam weten toen hij zich naast haar in het lange gras liet zakken.

Emma haalde diep adem. "Best. Alleen..." Ze durfde hem niet aan te kijken. "Alleen heb ik bijna mijn arm verloren toen ik bekneld lag onder een truck en dreigde te verdrinken..." Nu pas keek ze op in Sams gezicht. Ze zag de ontzetting groeien in zijn ogen.

"Wàt...!? Je hebt...?!"

Ze knikte, en vertelde nauwkeurig wat er gebeurd was die middag. De zware truck die op haar arm gevallen was, het snel stijgende water, met de amputatie van haar onderarm als enige mogelijkheid om haar te redden... tot Baxter op het laatste moment kwam met zijn grote tractor en de truck zo ver wist op te trekken dat ze haar konden bevrijden.

Sam was lijkbleek geworden, en toen ze tenslotte zweeg trok hij haar geëmotioneerd in zijn armen. "O lieverd, als ik dat geweten had...!"

Emma slikte. "Ik probeerde het te vertellen die avond toen ik opbelde, weet je nog? Maar je gaf me niet eens de gelegenheid om het te zeggen," zei ze verdrietig.

Sam kneep haar weer bijna fijn. "O lieverd, het spijt me zo. Wat vind ik dit naar..." Hij begroef zijn gezicht in Emma´s blonde haren, en zo zaten ze even stil bij elkaar. Maar Sams gedachten waren niet volledig bij Emma. Hij had wroeging. ´Die avond,´ had ze gezegd. Was dat die avond dat hij...? Hij was bezig geweest met geld, terwijl Emma, het liefste wat hij had, bijna verdronken was?! Weliswaar was het geld bedoeld om haar gelukkig te maken, maar het had maar een haartje gescheeld of... of hij had haar nooit meer gelukkig kunnen maken! Was het dat waard? "O Em, kun je het me vergeven?" smeekte hij. "Het spijt me zo... Echt!"

Ze knikte en wreef zijn arm.

"En toen stond je nog overal alleen voor ook! Ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan, weet je dat?"

Emma glimlachte flauwtjes. "Nou, dat viel wel mee. David - de nieuwe dokter - heeft me heel goed opgevangen. Hij liet me praten en praten en praten die avond, en uiteindelijk heeft hij me zelfs midden in de nacht naar huis gebracht, omdat ik liever op eigen terrein wilde zijn. En van de week heeft hij geholpen met een stel klussen in en om het huis. Hij heeft zich echt een geweldige vriend getoond."

Sam knikte. "Ik geloof dat ik flink bij die nieuwe doc in het krijt sta, als ik dat zo hoor."

Emma glimlachte voor zich heen en nestelde zich tegen hem aan. "Maar ik ben toch blij dat jij er weer bent."

Hij kuste haar in haar haren, en een tijdje zaten ze stil bij elkaar, met de armen om elkaar heen. Emma voelde zich verbazend kalm. Alles was zo natuurlijk, zo logisch nu Sam er weer was. Geen spoortje van twijfel of wrijving. David was haar lief, dat zeker. Maar Sam... hij zat gewoon lekker, als een oude, geliefde jas waar je aan gehecht was. En David was dan natuurlijk een nieuwe jas, zo uit de winkel: spannend, prachtig van kleur en lekker ruikend... Maar stel dat ze van jas zou wisselen, zou die nieuwe jas dan op den duur niet ook verbleken en verslijten in de was van het huwelijk? Het kwam er tenslotte op aan of je tevreden was met je oude vertrouwde jas, of dat je zo´n modemaniak was die iedere maand een nieuwe wilde... Was ze dat? Of...?

Ze schudde die gedachten van zich af en richtte zich op. "Zullen we wat gaan drinken in de pub? Dan kun je de rest ook weer even begroeten. En ik geloof zelfs," voegde ze er guitig aan toe, "dat je daar een verrassing wacht."

Sam keek haar vragend aan. "Gelóóf je dat? Of weet je dat?"

Haar antwoord was verpakt in een dikke zoen. Sam was weer thuis. Zij was weer thuis.

In de pub was het intussen een drukte van belang. Een aantal tafeltjes van de bistro was tegen elkaar geschoven, en zo was er een lang buffet ontstaan, volgeladen met de heerlijkste koude en warme schotels. De halve bevolking van Coopers Crossing was aanwezig; die liet zich een feestje niet ontnemen. David dwaalde er met de ziel onder zijn arm maar een beetje tussendoor. Behalve met Emma had hij eigenlijk met niemand nog echt contact gelegd in zijn nieuwe woonplaats. Hij kende de mensen van de basis, en verder nog een paar namen en gezichten, maar vanmiddag voelde hij zich wel heel erg de vreemde eend in de bijt.

"Schandalig toch... Wie had dat nou gedacht van die degelijke zuster Wellings?" ving hij ergens op.

"Of die keurige dr. Standish," was het antwoord.

"Het is geen stijl," hoorde hij even verder. "En het was niet eens een moetje! Moet je nagaan!"

David fronste. Was dit de dorpsroddel? Hadden Geoff en Kate iets uitgespookt dat volgens de normen van dit gat niet door de beugel kon? Hij slaakte een zucht. Dan was het maar beter dat ze van zijn levensdagen niet zouden ontdekken wat er tussen Emma en hem voorgevallen was...

Emma... Het kneep om zijn hart. Ach, was Emma hier maar. Dan zou hij zich niet zo verloren voelen tussen al die vreemden. Ze zou zo komen natuurlijk, dat wel. Maar mèt die Sam van haar... En als er één ontmoeting was waar hij tegenop zag...

En dan te bedenken dat hij later die middag meteen met hem mee zou vliegen naar de volgende meerdaagse clinic... Het vooruitzicht alleen al maakte hem nerveus. Hoe zou dat gaan tussen hen tweeën? Gelukkig maar dat Chris er ook bij zou zijn, als bliksemafleider...

De deur kierde open en Geoff en Kate kwamen binnen. David keek op. Verlicht. Met Geoff kon hij ook vrij goed overweg. Misschien zou deze middag toch nog wel meevallen.

Chris liep al naar het tweetal toe, zag hij. Ook goed, hij kon wel wachten. Hij bewoog zich weer in de richting van de hapjestafel. Als je wat te eten had, leek het minder prangend om geen aanspraak te hebben. Als hij maar een gaatje overliet voor het diner vanavond bij die mensen waar de clinic gehouden zou worden.

"Hé doc, wat vind jij daar nou van?" wilde de plotseling naast hem opgedoken DJ weten.

David trok zijn wenkbrauwen op. "Waarvan?" Zijn gedachten waren bij Sam en Emma.

"Nou, dat Kate en Geoff stiekem getrouwd zijn natuurlijk!"

David keek hem aan alsof hij water zag branden. "Kate en Geoff? Getrouwd??" Hij keek om naar de bar waar die twee waren neergestreken en in een heftig dispuut gewikkeld waren met Chris.

DJ gesticuleerde druk. "Ja! Had je dat nog niet gehoord dan? De hele stad praat erover!"

"Nee..." Hij voelde zich plotseling nog eens zo alleen. Wist iedereen daarvan, alleen hij niet? Het gevoel van eenzaamheid, buitengesloten te zijn, vermenigvuldigde zich konijnsgewijs. Natuurlijk, hij was nieuw hier, maar toch... Zelfs Emma had daar niks van gezegd...

Maar er was geen tijd om daar verder bij stil te staan, want daar zwaaide de deur open en Sam en Emma kwamen binnenzeilen. Met de armen om elkaar heen. David wierp een snelle blik in hun richting, maar bepaalde zich toen weer tot zijn bord. Iedereen dromde om Sam heen, en Emma kon hij toch niet benaderen nu. En wat had hij hier tenslotte te zoeken? Sam was een vreemde voor hem... En zijn rivaal bovendien. Een rivaal die bij voorbaat al gewonnen had.

Pas toen de drukte rond Sam een beetje begon te luwen en iedereen zich weer met de lekkere hapjes begon bezig te houden, besloot David dat hij zich nu wel aan Sam voor kon gaan stellen. Hij zou wel moeten: behalve rivalen (wat Sam naar alle waarschijnlijkheid niet eens wist) waren ze tenslotte ook collega`s. En Emma was even uit de buurt, dus nu kon hij het wel wagen.

Hij baande zich voorzichtig een weg naar hem toe, ondertussen voor zichzelf repeterend wat hij zou zeggen. Sam bediende zich net rijkelijk van de ham toen hij naast hem stond.

"Hoi," zei David. Hij stak hem de hand toe en probeerde zo nonchalant mogelijk te klinken. "Ik begrijp dat jij Sam Patterson bent. Ik ben David Ratcliffe, de nieuwe dokter."

Sam keek op. Hij zei niks, maar keek hem aan. Lang. Heel lang. David voelde zich verschrompelen. Had Emma toch...? Hij schrok zich kapot toen Sam hem ineens in de houdgreep nam en aan zijn gespierde borst drukte. Dit... hij... Geen twijfel mogelijk: deze sportheld was zeker drie keer zo sterk als hij! Hoe...?

"Bedankt, mate," klonk Sam schor.

David wist niet wat hij hoorde... Aarzelend beantwoordde hij de omhelzing, maar Sam liet hem al los en verklaarde: "Emma vertelde me hoe goed je haar opgevangen hebt die avond na het ongeluk. Hartstikke bedankt, mate!"

David herademde. "O, nou ja, ehm... geen dank, hoor. ´t Is wel goed."

Maar Sam sloeg hem nog eens op de schouder - hij had de neiging weg te duiken voor die krachtige hand - en daarna leek alles weer normaal. Hij slaakte een voorzichtige zucht van verlichting, en verwijderde zich welbewust uit Sams nabijheid.

´Zo dankbaar als hij was... Dat betekent dat Emma bij hem in goede handen is,´ dacht hij bij zichzelf. En die gedachte gaf hem zowel opluchting als pijn. Maar hoezeer hij Sam ook benijdde, het betekende wel dat hij er vrede mee moest kunnen hebben dat het Sam was die Emma als vrouw had. Het deed pijn, maar dat moest dan maar. Hij zou moeten zien dat hij Emma uit zijn hoofd zette. In elk geval waar het méér dan gewone vriendschap betrof. En wat Sam betreft... hij hoopte werkelijk dat ze het met elkaar zouden vinden. Al was het maar omdat ze beiden slechts één doel voor ogen hadden: Emma gelukkig maken. Of een excuus te hebben om hen regelmatig op te zoeken. Of het ooit tot werkelijke vriendschap zou komen met de man die de vrouw van zijn dromen voor zijn neus had weggekaapt stond te bezien. Maar de tijd zou wel leren hoe hij hiermee om moest gaan: Sam en Emma samen te zien. Voorlopig leek het nog een mes in zijn hart om te draaien...

Gelukkig kreeg hij even de tijd om aan het idee te wennen. Later die middag was Sam gelijk aan de beurt om Chris en hem naar een afgelegen meerdaagse clinic te vliegen, waar ze - Chris en hij - twee nachten zouden blijven slapen. Na zijn betrekkelijk goed verlopen eerste zelfstandige clinic deze week was de ontvangst hier echter als een koude douche. Sam had er in het vliegtuig al op gezinspeeld dat dit niet bepaald de gezelligste mensen waren, maar zo kil vijandig had hij zich dat nu ook weer niet verwacht! Chris werd met alle égards binnen gehaald, maar de vrouw - moeder van twee oudere meisjes - liet duidelijk merken dat hij hier eigenlijk niet welkom was. Wat was dat nu weer voor geks?

Eén van de meisjes, de blonde Gayle, liep echter openlijk met hem te flirten toen ze hem beddegoed bracht in de scheerdersschuur waar hij geacht werd te slapen op een matras waar je aardappels op kon telen, zo stoffig als die was.

"Je bent niet getrouwd, hè? Dat zie ik zo!"

Hij keek haar maar eens aan. Ze had hetzelfde lichtblonde haar als Emma. Heldere ogen. En toch was ze niet half zo betoverend als Emma. En ze was beslist jonger. (Hij had gespiekt in Emma´s dossier, en zodoende wist hij dus dat Emma - tegen zijn verwachting - maar een jaar jonger was dan hij.)

"Heb je een vriendin dan?" vroeg het meisje tegenover hem.

Hij glimlachte weinig toeschietelijk. "Aan elke vinger tien." Misschien dat zo´n antwoord haar wat af zou schrikken? Hij moest ineens aan Rosie denken. Rosie Malarvy. Zou deze Gayle soms ook...? Ze waren tenslotte ongeveer van dezelfde leeftijd, Rosie en deze Gayle. En dit kind woonde hier ook verschrikkelijk afgelegen. Net als Rosie... O nee, hij had de schrik goed te pakken van dat soort zielige meisjes! Zo ver zou hij het niet nòg eens laten komen! Dat nooit!

Gayle was inmiddels begonnen het bed voor hem op te maken. "Dat kan ik zelf wel doen, hoor," zei hij in een poging haar kwijt te raken.

"O, ik doe het graag," was haar antwoord, en ze wierp hem een verleidelijke blik toe.

Hij fronste. Dit ging alweer helemaal de verkeerde kant op. Hij kon haar toch kwalijk met grof geweld de deur uitzetten...?

Op dat moment werd er geroepen vanuit het huis.

"Ja, ik kom!" riep Gayle terug. Ze liep naar de deur, maar in de deuropening draaide ze zich om. "Het eten is klaar. Kom je ook?" Haar ogen flirtten, haar stem zwijmelde... en hij voelde zich verstrakken. "Ga maar vast. Ik kom zo," zei hij dus kortaf. En slaakte een zucht van vermoeidheid toen ze - na nog een laatste zwoele blik - naar buiten verdween. Moest dat nou weer zo...? Was dit nu zijn lot? Moest hij overal waar hij kwam belaagd worden door smachtende jongedames? En dat terwijl de enige vrouw die hem het hoofd op hol bracht onbereikbaar voor hem was...!? Het was niet eerlijk!

Hoewel Mrs. ? hem tijdens de maaltijd in elk geval met koele beleefdheid behandelde, bleven de onderhuidse spanningen toch meer dan tastbaar. Gayle zat openlijk naar hem te lonken, terwijl Jan, de oudste van de twee zusjes, hem slechts één, werkelijk vernietigende blik toewierp en hem verder behandelde alsof hij lucht was.

De avond bracht geen verandering in de verhoudingen. Op zoek naar de badkamer ontdekte hij dat Chris luxueus in de logeerkamer gehuisvest was, en dat Gayle duidelijk voor hem op de uitkijk had gestaan. Zodra hij voorbij haar deur kwam, was ze verschenen en bood hem aan in haar kamer te komen slapen. ´Maar,´dacht hij bij zichzelf, ´ik ben wel goed, maar niet gek! Eén, twee dreigende schandalen zijn wel genoeg! Ik heb mijn bekomst van al die zielige opdringerige jongedames!´ Dus hij poeierde haar netjes af, en verzekerde haar dat hij het helemaal niet erg vond om met Wally de knecht in de schuur te slapen.

Of dat inderdaad niet zo erg was, stond overigens nog te bezien. De oude knecht snurkte oorverdovend, en bij dergelijke herrie was het moeilijk de slaap te vatten. Helemaal als je hersens je ook iedere keer nog plaatjes van Emma voortoveren, en van Sam en Emma samen, met de armen om elkaar heen... En zo was het al bijna ochtend toen hij eindelijk insliep, en het is dan ook niet verwonderlijk dat hij een paar uur later duf en nogal chagrijnig wakker werd.

Toen hij Wally even later tegen het lijf liep, en de oude knecht zich erover beklaagde dat hij - David - zo verschrikkelijk snurkte, begon hij er echt schoon genoeg van te krijgen. En toen Wally hem ook nog waarschuwde om vooral niet te ver te gaan met de meisjes hier... Wat dacht die man wel?! Dat zo´n "knappe jonge dokter uit de stad" geen ander doel in het leven had dan jonge meisjes te verleiden soms? Hij keek wel uit: hij had zijn lesje geleerd! En bovendien was zijn hart toch al bezet, dus...

Werk gaf afleiding gelukkig, en aangezien de bezoekende patiënten wel gewoon tegen hem deden zou hij de hele rare sfeer van dit huis vergeten zijn als Jan niet een bewonderaar van haar zusje er met een zweep van langs gegeven had. Die Jan had echt problemen, dat was wel duidelijk. Dat hadden ze hier wellicht allemaal...

Toen de patiënten voor vandaag vertrokken waren en de boel een beetje was opgeruimd, lag er nog een lange avond voor hen. David voelde zich niet op zijn gemak. De familie behandelde hem nog steeds zo vreemd: òf verleidelijk opdringerig, òf botweg negerend, òf afwijzend beleefd. Eigenlijk zou hij het liefst de boel maar aan Chris willen overlaten en naar huis gaan. Zeker na die slechte nacht voelde hij zich zo landerig als wat. Maar ja, dat ging nu eenmaal niet. Maar om nu naar binnen te gaan en die vijandige sfeer moedwillig op te zoeken, daar had hij ook geen zin in... Dus nu stond hij met een biertje bij het hek te mijmeren, uitkijkend over het vlakke, welbebouwde land. Als het niet zo stom was, zou hij het liefst een potje willen janken. Emma... Emma...! Mijn hemel, wat verlangde hij naar haar! En nu was ze daar thuis, met die Sam! In het bed waarin hij ook met haar geslapen had...! Okay, het was natuurlijk wel Sams bed, maar toch... Zou hij dit werkelijk vol kunnen houden? De schijn van gewoon vriendschap ophouden, terwijl hij zo verschrikkelijk veel meer voor haar voelde? Het kneep om zijn hart. Drie dagen de stad uit, aan het idee wennen leek niet echt te werken. Hij was gewoon stikjaloers op Sam... Die had Emma nu helemaal voor zichzelf. En hij...? Wat had hij?

Hij nam de laatste slok bier uit zijn blikje, en keek om toen hij iemand aan hoorde komen. Toch niet weer die vreselijke Gayle?!

Maar nee, het was Chris. Ze kwam zwijgend naast hem staan en leunde tegen het hek.

"Een lange dag," merkte hij tenslotte op om toch maar iets te zeggen.

Chris reageerde nauwelijks; ze was duidelijk met haar eigen gedachten bezig. Dus ze keken samen maar uit over de weidse akkers.

Achter hen sloeg de vliegendeur dicht. Nog steeds beducht voor Gayle keek David om, en Chris volgde zijn voorbeeld. Maar het was de moeder die naar buiten kwam. Ze kiepte wat brokken in de etensbak van de hond.

David trok een grimas en bromde half hardop: "Zal wel een teef zijn. Kan haast niet anders."

Chris keek hem bestraffend aan. Ze zou eigenlijk met hem over de situatie hier willen praten, maar ze was er niet zeker van of hij er genuanceerd mee om zou kunnen gaan. Maar ze besloot het er toch maar op te wagen; hij was tenslotte arts. "Loop je even mee een eindje om? Dan laat ik je wat van de omgeving zien," stelde ze dus voor.

"Heb ik al gezien," was Davids landerige reactie.

Chris keek om. "Dan zie je hem nog maar een keer," bitste ze. Ze moest werkelijk zien dat ze die jongen wat opvoedde in het vak, anders werd het echt niks met hem...

Hij zette nu met een zucht het lege blikje op een paal van het hek en drentelde met zijn handen in zijn zakken achter haar aan. Hij had zo het idee dat hem wel weer eens een preek te wachten zou kunnen staan, en dat was net waar hij op dit moment behoefte aan had...

Een echte preek werd het niet, maar na die slechte nacht, de lange geconcentreerde werkdag en de algehele behandeling die hij hier kreeg had hij alleen nog behoefte aan afkoppeling. En hij was bepaald niet in de stemming om zich nog eens serieus te gaan verdiepen in de mogelijke achterliggende redenen van de problemen van dit gezin. Hij was moe, hij was het zat, hij had honger en hij had heimwee naar Emma. Alles bij elkaar geen goed uitgangspunt voor een bespreking van psychische problemen, en dat merkte Chris ook. Ze had het gevoel dat ze niets aan hem had: geen steun kreeg ze van hem, geen ideeën, alleen sarcastische en would-be leuke opmerkingen.

Ze schudde haar hoofd en gaf het op. Die jongen begreep er helemaal niets van! Technisch mocht hij misschien een uitstekend arts zijn, daar zou Geoff wel gelijk in hebben. Ze kon er begrip voor opbrengen dat Geoff nu al - na een paar weken - een zwak voor de jongen begon te ontwikkelen; hij herkende in David zoveel van zichzelf in vroeger dagen, had hij immers gezegd. En zij wist natuurlijk niet hoe Geoff was geweest aan het begin van zijn carrière, al meende ze dat ze zich er wel iets bij voor kon stellen. Maar ze kon zich toch niet indenken dat Geoff toen zó blind was geweest op het sociaal-psychologische vlak...

Haar blik werd nog donkerder toen ze dacht aan het feit dat ze David van de week wéér bij Emma binnen had zien lopen. Niet dat ze had staan spioneren; ze had het gewoon toevallig gezien. Wat speelde er toch tussen die twee? Haar nekharen gingen overeind staan. Die schoft... Als hij het waagde om Emma in het ongeluk te storten, dan was hij nog niet jarig! Ze wìst dat er iets gaande was tussen die twee; haar intuïtie liet haar wat dat betreft maar zelden in de steek. En in een poging hem op zijn plaats te zetten riep ze hem prompt terug: "David!?"

Nu het ernstige onderhoud beëindigd was, was David namelijk dadelijk omgekeerd en weer in de richting van de boerderij gelopen. Maar nu draaide hij zich met een vragende blik weer om.

Chris kwam dichterbij, en op dreigende toon waarschuwde ze hem: "Blijf met je vingers van Emma af, wil je?"

Hij keek haar verbaasd aan, dus Chris vervolgde: "Emma is mijn vriendin, en ik wil niet dat ze moedwillig in het ongeluk gestort wordt. Begrepen?"

David keek Chris lang en serieus aan. Een heel andere blik dan zonet. "Dan zijn we het dáár in ieder geval over eens," antwoordde hij tenslotte nadrukkelijk. Toen draaide hij zich bruusk om en liep weg, met zijn handen diep in zijn zakken, terug naar de boerderij. ´Emma... Emma...!!´ kreet het in hem. Hij moest haar zien, haar aanraken, haar kussen en in zijn armen nemen... Hij werd hier nog gek!

Maar Chris bleef staan. Ze schudde haar hoofd. Ze begreep er steeds minder van...

♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦

Deel 5

Terug naar deel 3

index

♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦

Terug naar de FD-fanfiction index

♦

home

♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦

The Flying Doctors is the property of Crawford Productions.

No copyright infringement is intended,

and no money is being made by the publication of this story on the internet.

The home of this story is www.konarciq.net

Downloading and printing of this story for private use only.

For all other forms of publication and distribution is the clearly stated, written permission of the authors required.